W trakcie studiów Giovanni zdecydował się podjąć naukę na Wydziale Nauk i Technologii Winiarskich i Enologicznych Uniwersytetu w Weronie, jednak nie ukończył studiów, ponieważ w międzyczasie jego działalność rolnicza rozwijała się i miał niewiele czasu na naukę.
Już w wieku 18 lat postanowił podjąć się tego ambitnego i nieco ryzykownego projektu: wykarczować starą, nieodnawialną winnicę, posadzić nowe krzewy i samodzielnie je uprawiać przez kolejne dwa lata. Pierwsze małe, eksperymentalne zbiory odbyły się w 2008 roku w garażu nowo wyremontowanego domu.

Wino daje mi spełnienie – wyjaśnia dziś Giovanni – Kiedy patrzę na jedną z moich butelek, widzę starą winnicę, młode krzewy, pierwsze zebrane winogrona, maszyny do tłoczenia, zbiorniki, prasę, drewniane beczki, butelkowanie i etykietowanie.

Widzę swoją pracę, wysiłek, który włożyłem, przyjaźń tych, którzy mi pomogli, doświadczenie tych, którzy mi doradzali, cierpliwość tych, którzy mnie znosili.
Uczucie, jakie odczuwasz, gdy o tym myślisz, jest jak porażenie prądem, które przebiega wzdłuż kręgosłupa i wstrząsa duszą do głębi, dając ci mnóstwo energii – tej samej energii, którą odczuwam podczas degustacji, kiedy opowiadam o moich winach i uświadamiasz sobie, że wina tak naprawdę mówią o mnie i o tej cudownej ziemi, na której żyjemy. Tej energii poszukuję i to jeden z dwóch powodów, dla których jestem winiarzem. Drugim powodem jest to, że rolnictwo daje mi możliwość zachowania mojej ziemi dla przyszłości, kontynuowania uprawy nieregularnych tarasów, renowacji starożytnych murów z suchego kamienia i ponownego obsadzania starożytnych odmian tych ziem.